Als kunstenaar heb ik nooit echt in een studio gewerkt, ik kijk altijd grondig naar de context of de locatie waarin ik een kunstwerk plaats. Voor dit kunstwerk trok ik de buurt in, op zoek naar een manier om het verleden van de stad te verbinden met zijn huidige context en met de Maas. In een omgeving als deze, waar je geen hogere constructies vindt, zijn het de kerktorens die de stad markeren in het landschap. Ze representeren ook de geschiedenis van de omgeving: ze staan er al een lange tijd en ze zullen ook nog lang blijven staan, terwijl de dingen rondom vervangen worden. Wat me opviel in het landschap waren drie kerktorens: de Sint-Annakerk in Aldeneik, de Sint-Catharinakerk in het centrum van Maaseik en de Sint-Jacobus de Meerderekerk in Roosteren (NL).

De silhouetten van de kerken van Maaseik en Aldeneik, met hun lengte en scherpte, vind ik opvallend mooi. Ze stralen een zekere elegantie uit. Ook de klokkentorens zijn, dankzij de flexibiliteit in de vorm, interessant om mee te werken. Je kan ze zo in iets anders veranderen, zoals een megafoon, wat ik voor een van de torens deed.

We zochten voor dit werk een manier om het te verbinden met de omgeving. Omdat we niet de ruimte hadden om een fysieke connectie te creëren, kozen we voor een mentale verbinding. Iedere toren in het werk wijst naar de toren waar ik ze op baseerde. Dat is de manier waarop het in dialoog treedt met het echte landschap. Wanneer je het werk bezoekt, lijkt het misschien eerst of het enkel een megafoon is. Wanneer je er langer naar kijkt, zie je dat de torens wijzen naar de echte kerk, en zie je de connectie.
Die mentale verbinding met de echte kerken speelde ook een rol voor de grootte van het werk. Werken in een open landschap verdwijnen snel in de omgeving. Maar door de connectie die we hier creëerden met de kerktorens op de achtergrond bestaat het werk ook ergens tussenin en kunnen we de afstand overbruggen.

Ja, zeker. Het materiaal is steeds een knipoog naar de stad. De toren die verwijst naar Maaseik is gemaakt van bakstenen, omdat daar de meeste baksteenfabrieken liggen. Aldeneik staat dan weer bekend om zijn voormalige grindontginning, waardoor ik die toren van cement maakte. De stalen toren is gericht naar Nederland. Hoewel er geen staalfabrieken in de buurt zijn, druk ik hiermee de industriële competitie tussen de twee landen uit.
Elke toren heeft een specifieke functie en symboliek. De bakstenen toren symboliseert de robuustheid en het erfgoed van de streek. De cementen toren met een oculus nodigt mensen uit om naar de hemel te kijken, terwijl de stalen toren als megafoon dient, gericht naar Nederland, om de historische verbinding en samenwerking over de grens te benadrukken. Door een stalen megafoon kan je makkelijker roepen dan door eentje van cement, wat opnieuw de keuze van het materiaal onderstreept.